De Volvo's van Estoque - '83 245 Turbo & '77 242 Turbo

[Estoque]

Nou, we zijn er weer van een avontuur met de 242.

Na 3000km rijden staat de 242 weer op de brug voor het nodige onderhoud en reparaties, maar eerste indruk is zeer positief.

Nadat de auto voor het eerst liep en we hem hebben afgesteld op de weg, kwamen we erachter dat de m46 niet geweldig is. Hij ratelde in z'n vrij en ging moeilijk in z'n versnelling. Klassiek gevalletje van koppeling afstellen, en dus zo gezegd zo gedaan.

De zaterdag voor de start van de Carbagerun de eerste echte kilometers gemaakt. Een kleine 50km, van Lochem naar huis.

Laptop op de passagiersstoel, rijden en waardes checken.



Met opluchting kunnen concluderen dat de koelvloeistof netjes op 89 graden bleef staan(buitentemperatuur was rond de 35, dus ik blij!), Turbo druk stond op 0.6 bar, geen fuelcuts en Lambda was goed onder accelereren etc.

Bak deed het eigenlijk wel goed, zat nieuwe ATF-F op, overdrive via een relaitje op de pook aangesloten en zo werden de eerste 50km afgelegd.

Bij thuiskomst, alle vloeistoffen controleren en toen geconstateerd dat de krukaskeering achter lek was, dus olie lekte er langzaam weg. Jammer dan, geen tijd meer voor dus dan maar olie bijvullen.

Die zondag hebben we alle benodigdheden gepakt, gereedschap, vloeistoffen etc. En maandag kon de eerste echte lange rit naar Gorinchem beginnen (200km vanuit Twente).

Onderweg maar Gorinchem, geen stroom op de ruitenwissers, 12v en kachel ventilator. Dus bij de start van de Carbagerun even gekeken wat het kon zijn, maar de zekering was goed en alle kabels ook.

Onderweg deed de bak best lekker, ondanks dat we met een korte overbrenging rijden(standaard vgm 4.11) waren snelheden van 130kmh goed te doen en lag de top rond de 150.

Van Gorinchem naar Calais, dat was de eerste route. De teller met dit blok en EMS stond nu op 250km totaal, gedroeg zich netjes en het olieverbruik was best netjes voor een lekke krukaskeering.

Bij Calais was het lang wachten, ondanks dat het water op 89 graden bleef staan(soms 91 bij langer staan), hebben we de auto uit gezet en van half 2 tot half 6 staan wachten tot we de boot op mochten.

Daar begon de ellende, omdat weet 550 auto's waren, ging het heel Langzaam. Elke minuut 4 meter vooruit en dat zo'n uur lang. De bak ging steeds moeilijke schakelen en uiteindelijk was de 1e versnelling niet meer te bedienen zonder een *kraaaaaaaakgssss* geluid, dus gingen we optrekken in de 2e versnelling.

Ging allemaal goed, totdat we de boot op moesten, wat ongeveer 15 graden stijl was, dus met een slippende(en stinkende) koppeling in de 2e versnelling de boot bereikt.

2 uur later waren we in Engeland, en kreeg de bak er weer zin in. En dus konden we weer met een werkende 1e versnelling rijden.

Op de camping deed de bak weer raar, moeilijk in de achteruit en in de 1. Voor de rest deed de auto het perfect. Geen krimp gegeven



Dag 2 ging het zelfde, de wegen waren nog redelijk vlak. De bak deed lastig en stellen met de koppeling had geen zin meer. Het geeft niet echt vertrouwen in je auto met zo'n bak. Echt trappen met de Volvo hebben we dus ook niet gedaan.

Wel heel erg mooie omgeving in Wales, hebben Stonehenge gezien en nog veel meer. Als iemand ooit leuke weggetjes wil sturen dan is Wales en Schotland echt een aanrader.

Dag 3 werd wat ruwer qua wegdek. Het Werden stevige heuvels en afdalingen, iets wat uiteindelijk leidde tot een m46 die schreeuwde in alle versnellingen, schakelen werd een krachtoefening. Kortom, de bak was aan z'n einde.

We rolden een klein dorpje binnen, bij de eerste de beste garage gestopt en gevraagd of we op een brug mochten.

De meneer van de garage wou geen hulp verlenen, we moesten maar verder rijden. We stapten in, klagend over de onaardige meneer en reden al bokkend verder.

150m verder, een Volvo dealer. Jup, das gewoon geluk hebben. Toeval wou, de chef van die werkplaats was een groot liefhebber van oude volvo's en was dan ook niet beroerd om z'n werkplaats beschikbaar te stellen en in het rond te bellen voor een M46 bak, of m47 bak met aandrijfas.

Uiteindelijk hebben we een m47 bak gevonden, maar die was van een 940 en dus ging dat niet passen met aandrijfas. Dus moesten we verder zoeken. De zoektocht leidde tot niets, en toen hebben we besloten de ATF maar te vervangen voor dikke transmissie olie. Aangezien daar altijd discussies over zijn op Turbobricks.



De chef wou geen geld hebben, dus hebben we hem maar 20 pond gegeven zodat hij z'n monteurs op een Biertje kon trakteren. Dat vond hij wel goed.

De bak heeft sinds de oliewissel geen krimp meer gegeven. De versnellingen vliegen erin, geen gekraak meer in de achteruit of 1e versnelling. Dag 3 rustig uitgereden om de bak niet teveel te forceren. Maar het was een succes.



Vanaf dag 4 ging het stampen dan echt beginnen, dachten we. Op de camping van Dag 3 kwam Willy (142 turbo.) met een lekke olietoevoer naar z'n turbo te zitten, dus dat moesten we eerst oplossen voordat we konden starten.

'S ochtends naar een stadje gereden, garage opgezocht die het geweldig vond dat we langs kwamen. Hij heeft vol verwondering de auto's bekeken en bood z'n diensten direct aan.





Mijn broer en Willy repareerden de 142, ik en de broer van Willy gingen ontbijt regelen. Een uurtje later stonden we knakworsten te bakken, in een garage terwijl we auto's aan het repareren waren. Om half 1 was alles klaar(eerst nog een 244 gesleept van een andere runner die zijn koppeling eruit had liggen) en toen stampen.

De route was 8 uur, en dus werd het tijd om tijd in te halen. We vlogen met 2 Turbo's door de weggetjes en bossen van Engeland, echt gaaf. Auto deed het perfect. Half 11 waren we op de camping, gewoon mooi op tijd.

Ook nog een Saab geholpen die z'n remmen vol lucht had zitten. En toen weer door.




Laatste dag, geen problemen meer, gewoon trappen met de volvo's rond Loch Ness. Hele tijd reed een bmw e28 mee, had het zelfde tempo als wij.









Op de laatste 30km van de route ging het dan toch nog bijna mis. We kwamen met 140 een berg af, knik in het asfalt en de auto veerd achter zover in dat 1 van de kruiskoppelingen in de aandrijfas kapot ging. Nou ja, kapot. Het hoedje waarmee je ze in de flens vast zet was geknapt waardoor je speling krijgt.

Het is irritant, maar niet genoeg om ons te stoppen. Dus de laatste 30km rustig naar de finish gereden en zo mijn 5e Carbagerun uitgereden. De eerste met problemen, maar wel de leukste.







Vandaag terug gekomen in NL. De aandrijfas er direct onderuit gehaald en het nieuwe kruisje besteld.

Tot zover dus ons avontuur, nu eerst de balans opmaken over wat er allemaal moet gebeuren en dan maar weer verder!