27 April 2005, 14:43
Vrijdag is de grote dag dat ik mijn tweede Volvo halen mag.
Een dealer in de omgeving heeft mij benaderd of ik hun servicewagen wilde hebben. Natuurlijk, ik ben geen onmens!
Wat het precies is is nog niet duidelijk, het rijdt, is wit met reclame voor Bleukens. Gelukkig heb ik volgende week mei-vakantie.
Mijn eerste Volvo was een Volvo 66 variomatic. Leuke auto, wit dat wel maar leuk. We zijn er mee naar het stadhuis gereden en van daaruit naar Frankrijk voor onze huwelijksreis. Onwijs veel bekijks mee gehad. Bloemen op de motorkap, vrouw in witte jurk, zelfs als je te hard reed lukte het ons niet om een boete te krijgen. Toffe lui die Fransen.
Na wat omzwervingen met andere merken ben ik overgestapt van een Toyota Corolla 1,3 Automaat, 3-deurs naar een Volvo 440 1,6 DL Wit 5-deurs. Daar pakte het Volvo/virus me pas echt.
Na een jaartje sturen bleek de motor niet betsand tegen de krachten die ik ervan vroeg. Scheur boven de krukas waar olie uit lekte, schijven krom en remblokken op. Toevallig stond er een advertentie op autotrack met een 240 uit 1985. Snelle Zweed stond er bij. Ben maar even gaan kijken voor die 1500 euro die het moest kosten.
Er was een hoop niet in orde maar een Turbo laat je niet staan. Gewoon even de papieren omruilen, vooral niet bijbetalen en iedereen happy. De garage blij want niemand wilde zoôn zuipend bakbeest en ik blij want voor de reparatiekosten van de 440 zou ik die 240 in ieder geval weer in orde krijgen.
Och wat liep dat anders. Onderdelen zijn duur, je hebt er ook veel van nodig en er gaat steeds iets nieuws kapot.
Inmiddels ben ik wel twee keer over de reparatiekosten van de 440 heen maar het rijdt wel erg lekker hoor zoôn Turbo. Allemachtig wat een sensatie om die 1350kg. te voelen scheuren terwijl je denkt dat dat toch eigenlijk niet kan. Een tank voorbij zien vliegen met een gangetje van 120 kilometer per uur zal menigeen de wenkbrauwen doen fronsen, dus bij een Volvo 240 vlot weg zien scheuren laat de mens eenzelfde emotie los.
Een dealer in de omgeving heeft mij benaderd of ik hun servicewagen wilde hebben. Natuurlijk, ik ben geen onmens!
Wat het precies is is nog niet duidelijk, het rijdt, is wit met reclame voor Bleukens. Gelukkig heb ik volgende week mei-vakantie.
Mijn eerste Volvo was een Volvo 66 variomatic. Leuke auto, wit dat wel maar leuk. We zijn er mee naar het stadhuis gereden en van daaruit naar Frankrijk voor onze huwelijksreis. Onwijs veel bekijks mee gehad. Bloemen op de motorkap, vrouw in witte jurk, zelfs als je te hard reed lukte het ons niet om een boete te krijgen. Toffe lui die Fransen.
Na wat omzwervingen met andere merken ben ik overgestapt van een Toyota Corolla 1,3 Automaat, 3-deurs naar een Volvo 440 1,6 DL Wit 5-deurs. Daar pakte het Volvo/virus me pas echt.
Na een jaartje sturen bleek de motor niet betsand tegen de krachten die ik ervan vroeg. Scheur boven de krukas waar olie uit lekte, schijven krom en remblokken op. Toevallig stond er een advertentie op autotrack met een 240 uit 1985. Snelle Zweed stond er bij. Ben maar even gaan kijken voor die 1500 euro die het moest kosten.
Er was een hoop niet in orde maar een Turbo laat je niet staan. Gewoon even de papieren omruilen, vooral niet bijbetalen en iedereen happy. De garage blij want niemand wilde zoôn zuipend bakbeest en ik blij want voor de reparatiekosten van de 440 zou ik die 240 in ieder geval weer in orde krijgen.
Och wat liep dat anders. Onderdelen zijn duur, je hebt er ook veel van nodig en er gaat steeds iets nieuws kapot.
Inmiddels ben ik wel twee keer over de reparatiekosten van de 440 heen maar het rijdt wel erg lekker hoor zoôn Turbo. Allemachtig wat een sensatie om die 1350kg. te voelen scheuren terwijl je denkt dat dat toch eigenlijk niet kan. Een tank voorbij zien vliegen met een gangetje van 120 kilometer per uur zal menigeen de wenkbrauwen doen fronsen, dus bij een Volvo 240 vlot weg zien scheuren laat de mens eenzelfde emotie los.
