Martin Bril overleden

[ruuds70]

Martin Bril (49) overleden

AMSTERDAM - Schrijver, dichter en columnist Martin Bril is woensdag op 49-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam overleden. Hij leed aan darmkanker. Dat maakte de Volkskrant, waarvoor hij columns schreef, bekend.

Naast zijn werk als auteur voor uitgeverij Prometheus schreef Bril sinds 2001 dagelijks een column in de Volkskrant. Ook publiceerde hij in Vrij Nederland het wekelijkse feuilleton Evelien. De geboren Utrechter was regelmatig te gast in het tv-programma De Wereld Draait Door.

De columns van Bril stonden sinds 6 april op de voorpagina van de Volkskrant in plaats van verderop in de krant. Zijn plek op de voorpagina was sinds begin deze week leeg. Bril zou te ziek zijn geweest om te schrijven.

Bril bracht eerder dit jaar het boek Mijn Leven als Hond uit. De bundel met korte verhalen gaat over de omgang tussen mens en dier. Ook ontving hij dit jaar de Max Pam Award voor zijn gehele oeuvre. In 2006 schreef hij Het Groot Dictee der Nederlandse Taal.

De schrijver en columnist won dinsdagmiddag voor zijn boek De Kleine Keizer nog de VPRO Bob den Uyl Prijs, de jaarlijkse prijs voor het beste literaire en/of journalistieke reisboek. Bril was vanwege zijn ziekte niet bij de prijsuitreiking in Amsterdam aanwezig.


Martin Bril is een gekende Volvo fan, die Volvo ook vaak onderdeel liet zijn van zijn column
zie ook http://www.martinbril.nl

[Postma 245 GL]

Klopt, jammer!

Stond in de afgelopen autovisie nog een stuk van hem, daarin vergeleek hij zich zelf met een 264 USA met veel chroom en lijsten,...


RIP

[PP!]

las het vanochtend in de Volkskrant, zonde, pas 49 :-\ :-\
klik, 240 :-*
vooral:

Maar het heeft nog meer met Volvo te maken; die oude wagens, de 240, de 740, de Amazone (nog veel ouder), maar ook de nieuwere modellen hebben een onverzettelijke, bijna lompe robuustheid die me ontroert. Het zijn geen watjes, die wagens, geen Italianen of Fransen die onder je kont wegroesten, en ook geen BMW's en Audi's die een aura van patserigheid hebben. Volvo's zijn beschaafd, maar toch hardwerkend. Als je auto's met mensen zou kunnen vergelijken, is de Volvo een knoestige, wat onhandige man, met haar in zijn oren, die, als hij eenmaal na een paar glaasjes loskomt, verschrikkelijk geestig blijkt te zijn en ook nog goed kan dansen.

;D ;D ;D

[Dirk242]

Zag het gisteravond ook bij P&W. Leuke stukken schreef die man in de Volkskrant.

[Dopski]

26 mei 2007
EEN MAN EN ZIJN AUTO

Onvermijdelijk nadert het moment dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn auto. Voor veel mensen is een auto niet meer dan een geval op vier wielen waarmee ze zich kunnen verplaatsen. Zolang hij maar rijdt, is hun standpunt, en niet afslaat in de file, altijd zo vreselijk lullig. Ze hebben er verder geen emotionele binding mee. Wie in een leasebak rijdt, kan al helemaal niet bonden met zijn wagen, want hij is de facto niet je eigendom.

Maar mijn auto is van mij.

En hij is geel, cream yellow om precies te zijn, een kleur die bekijks trekt en waar veel om wordt gelachen. Een vriendin vroeg me eens of ik hem goedkoper had kunnen krijgen, vanwege die bespottelijke kleur. Het tegenovergestelde, moest ik antwoorden. De gele Volvo T5R was in zijn gloriedagen, midden jaren negentig, een van de duurste Volvo's die er was, een racemonster. En ook tweehands zijn ze sindsdien altijd aan de prijs gebleven, want er zijn er maar weinig van. Het is een limited edition, zogezegd.

Ik kocht de mijne in 2002 - bij Jan Roest, mijn garageman. Die had hem weer in Belgie gekocht, van een oude dame. Er stond 65.000 kilometer op de teller. Zij had het monster gekocht omdat ze de kleur zo mooi vond. Harder dan 100 had ze er nooit in gereden. Ik wel, want hij bleek moeiteloos 250 te lopen. Daar moet je dan voor naar Duitsland, niet mijn favoriete land, al was het maar omdat er altijd wel auto's voorbij flitsen die jouw topsnelheid probleemloos overtreffen. Lijkt het ineens alsof je stilstaat, terwijl je hele auto schudt en boldert en brult. Heel frusterend.

Maar goed.

Ik heb veel meegemaakt met mijn auto. Hij is als vriend voor me. Als hij voor de deur staat, kan het gemoed zomaar volschieten. Het ontwerp! Die kleur! De prachtige, zwarte ramen, de vleugel achterop, de kapotte spoiler - al die verdomde verkeersdrempels. We hebben de raarste dingen meegemaakt. Ik reed eens in Corsica een steile heuvel af en het begon ernstig naar brand te ruiken in de auto. Het gezin had niets in de gaten, gelukkig. Beneden lag de zee, een blauwe, diepe put. De weg was bijzonder smal. Bij iedere bocht begon de auto slechter te remmen, sterker: de remmen werden slap als een vaatdoek. En de brandlucht drong nu tot iedereen door. Toch haalden we het piepkleine keienstrand beneden. Daar belde ik mijn garageman, die zich op vakantie in Griekenland bevond. "Ooh," zei hij, "de remvloeistof kookt. Je moet ook niet op de automaat naar beneden rijden, maar in zijn drie, of op L." "En nu?" vroeg ik bezorgd. "Gewoon weer naar boven rijden." En aldus geschiedde.

Geel is een lastige kleur voor een auto. Je zier er alles op. Krasjes, kleine deukjes, teveel dode insecten die er niet af te poetsen zijn. Om het geel te laten glimmen, moet de auto voortdurend door de wasstraat, een leuk uitje, zoiets als wandelen met de hond. "Even de auto wassen schat," roep ik dan op zaterdagmiddag, en hup - daar sta een uur in de rij. Lekker stofzuigen, matten kloppen en praten met de auto. Hij zegt niets terug, maar begrijpt alles. Zo wil een man het graag, vrees ik.

Vorige week reed een bouwvakker in een bestelbus zo de flank van mijn gele vriend binnen. Enorme schade. Ruzie met de bouwvakker die vele vrienden had die beweerden dat het mijn schuld was. Terwijl dat, haha, niet zo was. Eindelijk ook eens gelijk. Los daarvan heeft de auto zijn beste tijd gehad. Bijna 200.000 kilometer in gereden. Bij hoge snelheid lekt hij overal wind. De motor al een keer opgeblazen. Stabilisatorstangen gebroken. Wielophanging verpest, door de vering gezakt tijdens vervoer van Ikeakeuken - enorme partij spaanplaat, zelf in elkaar te knutselen. Overal gekke geluiden, varierend van motorische rammeltjes tot het dakraam dat niet lekker afsluit. Enzovoorts, enzoverder.

Maar ik weet niet of ik afscheid van hem kan nemen. Het liefst zou ik hem voor duizenden euro's opknappen, helemaal als nieuw laten maken, en permanent voor mijn deur parkeren - alleen nog maar om naar te kijken. Het is mijn auto, het is mijn leven. Ik weet dat het kinderachtig klinkt, maar sinds ik gehecht ben aan mijn auto, voel ik me meer man dan daarvoor, toen een auto gewoon een kwestie van wielen was. De mooiste ervaring die ik deel met mijn gele T5R is als we vanuit Frankrijk Amsterdam weer binnenkomen - duizend kilometer achter de rug. We hobbelen dan over de Utrechtsebrug de stad binnen, en ik zeg dan altijd: "hij heeft ons weer veilig thuisgebracht." Gezien mijn rijstijl is dat een hele prestatie.

[jos245]

martin bril over de volvo
TWEE VOLVO'S
Laatst reed ik achter mezelf. Dit was tussen Arnhem en Nijmegen. Het was een wonderlijke ervaring. Ik rijd in een Volvo. Hij is erg nieuw en erg zwart. Een V70, T6. Hij heeft twee uitlaten. Dat vind ik persoonlijk erg mooi aan een auto, twee uitlaten, eentje links, eentje rechts. In mijn geval zijn het ook nog elegante uitlaten; niet van die dikke, verchroomde pijpen. Verder heeft de auto aan de achterkant zo'n vleugel boven het achterraam. Ook zit er een klein vinnetje op het dak, alsof de auto een haai is zodra je er mee onder water gaat.

Dus daar rijd ik, tussen Arnhem en Nijmegen. En ineens rijd er een identieke Volvo voor me. De vleugel, de twee uitlaten. Zwart. Je ziet wel meer zwarte Volvo's natuurlijk, maar die T6 is toch tamelijk zeldzaam. Dat zal ermee te maken dat Volvo-rijders vaak rustige, verstandige mensen zijn. Die twee dingen gaan voor mij niet op. Ik ben onrustig, en onverstandig. En toch een fervente Volvorijder. De T6 die nu voor me reed was ook onrustig en onverstandig. Ongelofelijk, wat ging die auto hard. Ik leek het zelf wel, maar dan nog erger.

Hardrijden in Nederland is nog niet zo makkelijk, en zeker niet om een uur of elf 's ochtends in de buurt van Arnhem en Nijmegen. Het is gasgeven en remmen, rechts inhalen, gasgeven, hup weer naar links, en gasgeven. Maar de T6 voor me had er zin in, of misschien was bestuurder op weg naar het sterfbed van zijn oude moeder, dus die wagen vloog over de weg; en ik er achteraan - soms moet je de jongen in jezelf de ruimte geven en het maar van je af laten glijden dan andere weggebruikers je een hufter vinden. So be it. De paardekrachten onder de motorkap moet ook eens eens lekker kunnen loeien.

Na kilometer of tien begon het me te vermoeien. Die gozer voor me leek ook wel harder te kunnen dan ik. Zou hij zijn auto getuned hebben? En waarom had ik dan de mijne nog niet getuned? We waren precies hetzelfde, en toch accelereerde hij sneller weg als er weer eens een voorligger met flitsende koplampen naar rechts was gedirigeerd. Het begon me te intrigeren, maar ik was inmiddels ook zenuwachtig - het ging te hard. Rond de tweehonderd, erboven zelfs, en dan weer ineens honderdtien. Je kunt veel zeggen van hardrijden, maar niet dat het lekker ontspannend is.

Enfin.

Ik raakte uiteindelijk mijn evenbeeld kwijt, en dacht aan die andere keer dat ik mezelf was tegengekomen. Dat was nog in de tijd dat ik in een gele Volvo reed, een 850 T5R. Dat is een redelijk opvallende auto die je niet zo veel ziet, een monster is het. Hoe dan ook; ik stond eens ergens te tanken en nadat ik betaald had en weg wilde rijden, zag ik in de achteruitkijkspiegel een gele T5R op me af komen - zo mogelijk nog wonderlijker dan de ontmoeting met de zwarte T6. Alsof ik even uit mijn eigen leven was gestapt en mezelf nu bij een Total-station zag aan leggen. Ik wachtte nog even tot de wagen bij de pomp achter me stond. Het had me niet verbaasd als ik mezelf te voorschijn had zien komen uit het gele gevaarte, maar het was een leuke dame die verscheen. Ze leek op mijn eigen vrouw. Dat was nog verrassender. Het is altijd leuk om je geliefden onverwachts op een onverwachte plek tegen het lijf te lopen. Alleen kon dat in dit geval niet - maar zo voelde het wel.

Ach - auto's. Voor mij betekenen ze veel, want ik breng een groot deel van mijn leven achter het stuur door. Onlangs kwam ik uit Frankrijk en ik had me voorgenomen op de cruisecontrol naar huis te rijden. Honderddertig en geen kilometer harder. Nou, dat heb ik geweten. Je houdt tijd over als je op de cruisecontrol rijdt. Ik heb dit stukje al rijdend kunnen tikken. Het einde van het echte autorijden, die cruisecontrol, maar misschien het begin van iets nieuws. Wat dat betreft moet je altijd reikhalsend naar de toekomst uitkijken. Daar is de toekomst trouwens ook voor en ooit kunnen we hardrijden op water.

[jos245]

Hij heeft ook een verhalenbundel geschreven over zijn Zweedse Liefde:

http://www.hannaboek.nl/HannaBoek/zweedse_liefde.html

[Black Moose]

Wat dat betreft moet je altijd reikhalsend naar de toekomst uitkijken. Daar is de toekomst trouwens ook voor en ooit kunnen we hardrijden op water.

Helaas maakt ie dat zelf niet meer mee :'(

[Belg]

Zonde,

Er was in belgie op radio 1 ook veel aandacht voor. Ik wist wel niet dat de man iets met volvo had. Meer dan een speciale man. Op zo'n moment heb je dan het gevoel dat Vlamingen en Nederlanders gewoon EEN volk zijn. Althans das mijn gevoel. Ik heb dat gewoon altijd gevoeld .....

[Rubicon]

Machtig leuke tekstjes. Ik heb wat gemist in de Volkskrant, blijkbaar. Jammer dat die man eerst moest overlijden om dat te ontdekken

Die verhalen bundel lijkt me wel leuk. Ik denk dat ik er maar even achteraan ga. Is het een bundel van wat hij in de columns schreef?