6 December 2013, 03:12
Misschien leuk om een kort verslagje over mijn laatste Volvovakantie te plaatsen. In september met de 240 op roadtrip ben geweest door Polen en Oekraïne! Samen met mijn vriendin ben ik helemaal op de Krim geëindigd, zo'n 3300 km verderop. Daarnaast hebben we ook het niet bestaande landje Transnistrie met een bezoekje vereerd! Best indrukwekkend om een soort Sovjet-tijdcapsule in te stappen... We hebben met de Volvo nauwelijks problemen gehad. Ik heb aan het einde van de trip 100ml olie moeten bijvullen, dat was alles. Alleen mijn rechter motorsteunrubber heeft er vanwege alle gaten flink van langs gekregen, dus daar mag ik binnenkort iets aan gaan doen. Worth it, Oekraïne is een fantastische bestemming en zeker aan te raden De route was als volgt: Berlijn, Krakow, L'viv, Kiev, Dnjepropetrovsk, Odessa, Simferopol, Yalta, Koktebel' en uiteindelijk Sevastopol. Uiteraard mogen de foto's niet ontbreken.
Ik begin maar gewoon gelijk met het meest absurde land om met een 22 jaar oude Volvo naartoe te rijden, Oekraïne. Op een stukje van 80 kilometer, van de Poolse grens naar L'viv zijn we maar liefst 3 keer aangehouden door de beruchte Oekraïense verkeerspolitie, de DAI. De klank van dat woord beloofd al weinig goeds. Gelukkig heb ik een Russische vriendin (maar dan ook echt: ze woont in St. Petersburg) die de taal machtig is en met haar schoonheid en charme omkooppremies kon voorkomen. Ik trok er gewoon mijn domme toeristengezicht bij, al spreek ik ook wel een beetje Russisch. Zo kon ik verstaan dat ik een Westerse idioot ben genoemd. De eerste agent was woest vanwege het feit dat ik 100 reed waar je maar 60 mocht. Snelwegen lopen namelijk dwars door de bebouwde kom heen, en dat wordt lang niet altijd met borden aangegeven. Even wennen dus, en na nog twee keer gepakt te worden kregen we in de gaten hoe het spel werkt: rijdt als een bejaarde, doe niks geks dat opvalt, haal niet in, rijd 60 als je een huis langs de weg ziet, toeter niet en ze laten je echt niet stoppen. Zelfs niet in een oude Nederlandse Volvo.
Wat betreft Transnistrie, dat was zonder meer moeilijk. Je kan er zonder problemen heen reizen, de tijden van gevaar, corruptie en arrestatie zijn praktisch voorbij, als je je aan de regels houdt. Dat hebben we niet gedaan. Om het 'land' in te reizen heb je een adres nodig om te verblijven. Handig als je maar 5 uur in Tiraspol blijft en dan weer vertrekt. Uiteindelijk heeft mijn vriendin ons erin gebluft met de smoes dat we een huwelijksreis aan het maken waren en dat ik een westerse journalist was. Zij liet een ring zien, ik een verlopen OV-studentenkaart waar ze geen snars van begrepen. Na een half uur onderhandelen konden we zowaar het land in! De grootste verrassing was hoe het land eruitzag. Zeer schoon, zeer georganiseerd, zeer saai, zeer Sovjetunie. En aardige, vrolijke mensen. Hamers en sikkels overal, ook op het muntgeld dat ik het land uit heb gesmokkeld. Ook de auto's zijn bij tijd en wijle geweldig. Aanschouw een Moskvich met Transnistrische nummerplaat:
Allereerst het bewijs dat ik er echt geweest ben, het rayonmonument van Sevsatopol, de ultieme heldenstad van de Sovjetunie vol monumenten van in de Krimoorlog gesneuvelde cultfiguren.
De weg van Kiev naar Odessa is overigens fantastisch: 500 km totaal verlaten snelweg door glooiende heuvels:
Odessa is een oord dat bestaat uit een combinatie van kermis, prostitutie en vergane glorie. Vooral de wegen in de bebouwde kom zijn interessant. Deze weg heeft me mijn rechter motorsteunrubber gekost:
Uiteindelijk wordt je in de Krim welkom geheten door allerlei oorlogstuig. Overigens is de Krim in het noorden een soort dorre, totaal verlaten steppe vol met ruines van legerbasissen, elektriciteitscentrales, fabrieken, gezonken schepen en weet ik veel wat nog meer. Niemand lijkt er meer te willen blijven, je kan letterlijk overal heenrijden.
Maar het zuiden van de Krim is een bergachtig gebied dat zich qua natuurschoon gerust kan meten aan de Amalfikust of de Pacific Coast Highway!
Ook qua stranden zit het wel goed. Daar moet wel bij gezegd worden dat het een strandvakantie op z'n Sovjets is. Overladen, druk, goedkoop, privacyloos, bars en discotheken die elkaar qua muziekvolume proberen te overtreffen op straat. En 's ochtends begin je al met wodka, bier en shaslik, zoals op het strand van Sudak (eerste foto). Alleen het strand van Koktebel' (tweede foto) was praktisch leeg. Dat is overigens een soort mix van woodstock, hippies, boomknuffelaars en marihuana. En ja, in Oekraïne, het kan.
Wat betreft de Sovjetunie, die is overal:
En natuurlijk ook nog Transnistrie, het niet bestaande Sovjetunie-schurkenstaatje, geleid door voormalig metaalarbeider Igor Smirnov en zonen, eigenaars van het alomvattende concern 'Sheriff', die het hele landje in hun zak hebben.
Ik begin maar gewoon gelijk met het meest absurde land om met een 22 jaar oude Volvo naartoe te rijden, Oekraïne. Op een stukje van 80 kilometer, van de Poolse grens naar L'viv zijn we maar liefst 3 keer aangehouden door de beruchte Oekraïense verkeerspolitie, de DAI. De klank van dat woord beloofd al weinig goeds. Gelukkig heb ik een Russische vriendin (maar dan ook echt: ze woont in St. Petersburg) die de taal machtig is en met haar schoonheid en charme omkooppremies kon voorkomen. Ik trok er gewoon mijn domme toeristengezicht bij, al spreek ik ook wel een beetje Russisch. Zo kon ik verstaan dat ik een Westerse idioot ben genoemd. De eerste agent was woest vanwege het feit dat ik 100 reed waar je maar 60 mocht. Snelwegen lopen namelijk dwars door de bebouwde kom heen, en dat wordt lang niet altijd met borden aangegeven. Even wennen dus, en na nog twee keer gepakt te worden kregen we in de gaten hoe het spel werkt: rijdt als een bejaarde, doe niks geks dat opvalt, haal niet in, rijd 60 als je een huis langs de weg ziet, toeter niet en ze laten je echt niet stoppen. Zelfs niet in een oude Nederlandse Volvo.
Wat betreft Transnistrie, dat was zonder meer moeilijk. Je kan er zonder problemen heen reizen, de tijden van gevaar, corruptie en arrestatie zijn praktisch voorbij, als je je aan de regels houdt. Dat hebben we niet gedaan. Om het 'land' in te reizen heb je een adres nodig om te verblijven. Handig als je maar 5 uur in Tiraspol blijft en dan weer vertrekt. Uiteindelijk heeft mijn vriendin ons erin gebluft met de smoes dat we een huwelijksreis aan het maken waren en dat ik een westerse journalist was. Zij liet een ring zien, ik een verlopen OV-studentenkaart waar ze geen snars van begrepen. Na een half uur onderhandelen konden we zowaar het land in! De grootste verrassing was hoe het land eruitzag. Zeer schoon, zeer georganiseerd, zeer saai, zeer Sovjetunie. En aardige, vrolijke mensen. Hamers en sikkels overal, ook op het muntgeld dat ik het land uit heb gesmokkeld. Ook de auto's zijn bij tijd en wijle geweldig. Aanschouw een Moskvich met Transnistrische nummerplaat:
Allereerst het bewijs dat ik er echt geweest ben, het rayonmonument van Sevsatopol, de ultieme heldenstad van de Sovjetunie vol monumenten van in de Krimoorlog gesneuvelde cultfiguren.
De weg van Kiev naar Odessa is overigens fantastisch: 500 km totaal verlaten snelweg door glooiende heuvels:
Odessa is een oord dat bestaat uit een combinatie van kermis, prostitutie en vergane glorie. Vooral de wegen in de bebouwde kom zijn interessant. Deze weg heeft me mijn rechter motorsteunrubber gekost:
Uiteindelijk wordt je in de Krim welkom geheten door allerlei oorlogstuig. Overigens is de Krim in het noorden een soort dorre, totaal verlaten steppe vol met ruines van legerbasissen, elektriciteitscentrales, fabrieken, gezonken schepen en weet ik veel wat nog meer. Niemand lijkt er meer te willen blijven, je kan letterlijk overal heenrijden.
Maar het zuiden van de Krim is een bergachtig gebied dat zich qua natuurschoon gerust kan meten aan de Amalfikust of de Pacific Coast Highway!
Ook qua stranden zit het wel goed. Daar moet wel bij gezegd worden dat het een strandvakantie op z'n Sovjets is. Overladen, druk, goedkoop, privacyloos, bars en discotheken die elkaar qua muziekvolume proberen te overtreffen op straat. En 's ochtends begin je al met wodka, bier en shaslik, zoals op het strand van Sudak (eerste foto). Alleen het strand van Koktebel' (tweede foto) was praktisch leeg. Dat is overigens een soort mix van woodstock, hippies, boomknuffelaars en marihuana. En ja, in Oekraïne, het kan.
Wat betreft de Sovjetunie, die is overal:
En natuurlijk ook nog Transnistrie, het niet bestaande Sovjetunie-schurkenstaatje, geleid door voormalig metaalarbeider Igor Smirnov en zonen, eigenaars van het alomvattende concern 'Sheriff', die het hele landje in hun zak hebben.