1 April 2018, 06:26
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17 November 2018, 10:34 door Grey240Polar.)
Al langer lid van dit forum, maar nooit een berichtje in deze thread geplaatst...
Na eerst een jaar of 6 een 1970 Amazon gereden te hebben ben ik in 2005 overgestapt naar een 1992 240 Polar, oftewel een P245.
Die kocht ik destijds met ca. 212.000 km op de teller. Ik heb er door de jaren heen, naast regulier onderhoud, af en toe wat kleinere en grotere klussen aan gedaan en laten doen.
Ondanks diverse pogingen door specialisten om trillen uit het stuurwiel te krijgen is dat nooit echt gelukt en had balanceren van de wielen aan de auto de meeste impact.
Afgelopen jaren begon de auto zijn ouderdom steeds meer te laten merken en moest e.e.a. worden vervangen. Allemaal kleine dingen zoals dynamo, benzinepompen, remschijven en -klauwen e.d., maar die kon ik eenvoudig zelf aanpakken, en dat deed ik ook met het idee om nog lang met de auto te doen.
Nu bij ruim 324.000 km op de teller begonnen serieuzere dingen te spelen. Een onheilspellend geluid in bochten naar rechts die niet waren toe te wijzen aan een wiellager, het aanlopen van een voorwiel aan de binnenzijde van de draagarm, een versnellingsbak die luidruchtiger werd, stommelen in de ophanging...
Op zich geen zaken die me ervan zouden weerhouden om ze aan te pakken, ware het niet dat ik geen tijd en plek heb voor langdurige projecten aan mijn bovendien enige auto.
De tijd om af te wegen om ermee door te gaan was gekomen.
Afgelopen weekend ging ik naar een specialist om in eerste instantie de oorzaak van het geluid te onderzoeken en in tweede instantie de algehele toestand van de auto te beoordelen.
Technisch gezien was het oordeel goed, maar het roestmonster bleek harder te hebben toegeslagen dan ik zelf al had ontdekt. Heel de achterkant onder de bumper was getransformeerd en eindelijk begreep ik waar de katalysatordampen de auto in gezogen werden als ik voor ook een raampje open had staan...
Wat uiteindelijk de doorslag gaf om na bijna 12,5 jaar en ruim 112.000 km de 245 door te geven aan iemand die er weer iets moois van kan maken was de proefrit met een 11 dagen later op kenteken gezet tweelingbroertje. De achtervering was deinerig en doorgezakt, en toch voelde de auto veel beter aan, de enige term die ik kan bedenken is het Engelse woord "taut".
Ik vind maar twee kleuren mooi op de 245, en dat is het donkergrijs metallic en petrol green. Het moest zo zijn dat de "nieuwe" 245 dezelfde kleur had als mijn vorige.
Deze stond op Corona velgen, maar de verkoper had er (uiteraard) geen moeite mee dat ik de Draco velgen zou behouden en hij de Corona's.
Smaken verschillen, maar ik vind de Corona's wat ouwbollig en de keuze in geschikte banden is tegenwoordig heel erg beperkt. Eigenlijk is mijn lange termijn streven om in de zomer op Virgo's te gaan rijden en de Draco's te gaan gebruiken met winterbanden...
Hier een paar fotootjes van mijn eerste 240 Polar (en Amazon). Van mijn nieuwe 245 heb ik nog geen foto's, maar dat maakt niet uit, je kunt ze toch niet van elkaar onderscheiden...
Na eerst een jaar of 6 een 1970 Amazon gereden te hebben ben ik in 2005 overgestapt naar een 1992 240 Polar, oftewel een P245.
Die kocht ik destijds met ca. 212.000 km op de teller. Ik heb er door de jaren heen, naast regulier onderhoud, af en toe wat kleinere en grotere klussen aan gedaan en laten doen.
Ondanks diverse pogingen door specialisten om trillen uit het stuurwiel te krijgen is dat nooit echt gelukt en had balanceren van de wielen aan de auto de meeste impact.
Afgelopen jaren begon de auto zijn ouderdom steeds meer te laten merken en moest e.e.a. worden vervangen. Allemaal kleine dingen zoals dynamo, benzinepompen, remschijven en -klauwen e.d., maar die kon ik eenvoudig zelf aanpakken, en dat deed ik ook met het idee om nog lang met de auto te doen.
Nu bij ruim 324.000 km op de teller begonnen serieuzere dingen te spelen. Een onheilspellend geluid in bochten naar rechts die niet waren toe te wijzen aan een wiellager, het aanlopen van een voorwiel aan de binnenzijde van de draagarm, een versnellingsbak die luidruchtiger werd, stommelen in de ophanging...
Op zich geen zaken die me ervan zouden weerhouden om ze aan te pakken, ware het niet dat ik geen tijd en plek heb voor langdurige projecten aan mijn bovendien enige auto.
De tijd om af te wegen om ermee door te gaan was gekomen.
Afgelopen weekend ging ik naar een specialist om in eerste instantie de oorzaak van het geluid te onderzoeken en in tweede instantie de algehele toestand van de auto te beoordelen.
Technisch gezien was het oordeel goed, maar het roestmonster bleek harder te hebben toegeslagen dan ik zelf al had ontdekt. Heel de achterkant onder de bumper was getransformeerd en eindelijk begreep ik waar de katalysatordampen de auto in gezogen werden als ik voor ook een raampje open had staan...
Wat uiteindelijk de doorslag gaf om na bijna 12,5 jaar en ruim 112.000 km de 245 door te geven aan iemand die er weer iets moois van kan maken was de proefrit met een 11 dagen later op kenteken gezet tweelingbroertje. De achtervering was deinerig en doorgezakt, en toch voelde de auto veel beter aan, de enige term die ik kan bedenken is het Engelse woord "taut".
Ik vind maar twee kleuren mooi op de 245, en dat is het donkergrijs metallic en petrol green. Het moest zo zijn dat de "nieuwe" 245 dezelfde kleur had als mijn vorige.
Deze stond op Corona velgen, maar de verkoper had er (uiteraard) geen moeite mee dat ik de Draco velgen zou behouden en hij de Corona's.
Smaken verschillen, maar ik vind de Corona's wat ouwbollig en de keuze in geschikte banden is tegenwoordig heel erg beperkt. Eigenlijk is mijn lange termijn streven om in de zomer op Virgo's te gaan rijden en de Draco's te gaan gebruiken met winterbanden...
Hier een paar fotootjes van mijn eerste 240 Polar (en Amazon). Van mijn nieuwe 245 heb ik nog geen foto's, maar dat maakt niet uit, je kunt ze toch niet van elkaar onderscheiden...
1992 240 Polar (245) *Nr. 2* B200F M47